Jon Plazaola eta Aitziber Garmendia aipatze hutsak barre tuntuna eragiten digu...
Manuel eta Sandra adinean aurrera doaz -ia berrogei-, eta gizakiok tenore horretara ailegatuta, gizarteak markatutako baldintzetatik ez dute bat bera ere betetzen:
Umerik ez, bikoterik ere ez eta diruz urri, etxebizitza bat erosteko aukerarik gabe…
Horregatik, euren buruak galtzailetzat dituzte.
Eta aldatzeko esperantza handirik gabe, ia-ia etsiak jota, pozik bizitzeko merezimendurik izango ez balute bezala.
Bizipozak, ordea, ez du mugarik eta areago, ez du zer ikusirik ondasun materialekin edo gizarteak markatzen dituen usadio eta arauen menpe bizitzearekin.
Gu geu gara gure bizitzak nolakoa beharko duen erabaki behar dugunak.
Geure beldur eta mugak gainditzeko gai izanez gero behintzat.
Manuel eta Sandrak bakarti bizitzeari utzi nahi diote Goibel antza bizi dira, baina pozik bizi nahi dute.
Lortuko al dute…
Con solo mencionar a Jon Plazaola y a Aitziber Garmendia, nos da la risa floja…
Manuel y Sandra rondan los cuarenta y no tienen hijos, ni pareja, ni dinero, ni casa.
Es por eso que se consideran a ellos mismos como unos perdedores.
Piensan que ellos no merecen ser felices. Pero se equivocan.
Ellos están solos, pero quieren dejar de estarlo, son infelices, pero quieren dejar de serlo.
A ver cómo lo consiguen.
